دوم
با یک جستجوی ساده به صفحه مربوط به مقالات وی در پایگاه noormags برخورد می‌کنیم +. در لیست عنوان شده از مقالات او عناوین جالبی به چشم می‌خورند که همگی نشان از غربزدگی شدید وی دارند. به بعضی از این عناوین اشاره می‌کنم:

- حقوق بشر زنان
- سرانجام قواعد بین‌المللی در حقوق داخلی: در چارچوب اروپا
- آموزش حقوق بشر
- اعمال حقوق بشر در مبارزه با تروریسم
- …

سوم
موضوع وقتی جالب‌تر می شود که در صفحه وی در Wikipedia می‌خوانیم: وی همچنین نقش مهمی در تأسیس دوره? کارشناسی ارشد رشته? «حقوق بشر» در دانشگاه شهید بهشتی برای اولین بار در ایران و اعطای کرسی «حقوق بشر، صلح و دموکراسی یونسکو» به دانشگاه شهید بهشتی از سوی یونسکو که تنها کرسی در این زمینه در منطقه خلیج فارس و خاورمیانه است، داشته‌است.
حالا این موضوع را کنار خبر عجیب چند ماه پیش مبنی بر کناره‌گیری یونسکو از برگزاری روز جهانی فلسفه در ایران بگذارید +. به نظر می‌رسد تنها دوست نزدیک یونسکو در خاورمیانه نمی‌توانسته بی‌تقصیر در این موضوع باشد.

چهارم
هنوز جستجوهای‌مان تمام نشده که به موضوع جالب‌تری برخورد می‌کنیم. بالاخره متوجه می‌شویم که سابقه ایشان در فعالیت‌های سیاسی پیش از انتخابات ?? نیز بسیار گسترده بوده است. در این کاوش‌ها متوجه می شویم که وی در اردیبهشت سال ?? یعنی بیش از یک سال قبل‌تر از انتخابات ریاست جمهوری به دعوت مجمع تشخیص مصلحت نظام در سمیناری به ایراد سخنرانی پرداخته و سخنان بسیار عجیبی را مطرح کرده است. بخش‌هایی از سخنان وی که مورد استقبال سایت آفتاب‌نیوز (نزدیک به حسن روحانی از اعضای مجمع) قرار گرفته است (+) را بازخوانی می‌کنیم:

شاید عجیب باشد که کسی یک سال پیش از انتخابات بخواهد عدم مشروعیت نظام را به دلیل سرکوب مخالفان در اذهان جا بیندازد. ولی بسیار عجیب‌تر از آن سخنرانی وی در سمینار مجمع تشخیص مصلحت نظام جمهوری اسلامی است! بگذریم از این که داشتن بالاترین مسئولیت‌ها در ستاد میرحسین موسوی – که خود را خط امامی هم معرفی می کرد – خود نشان دهنده عمق نفاق آن ستاد در همان زمان است که امروز با حرکت قهقرایی جریان موسوم به سبز، کسی جز این افراد  شناخته شده برای‌شان باقی نمانده است که رسماً این جریان را از خارج از کشور رهبری نمایند. واقعا عجیب است که همان‌هایی که در فرانسه و انگلیس مورد تحسین قرار گرفته و به ایراد سخنرانی علیه نظام می‌‌پردازند چند ماه پیش از آن در مجمع تشخیص مصلحت نظام سخنرانی می‌کردند.
کسانی که طرفداری از تقدم آزادی بر عدالت می کنند طبیعتاً دوست دارند که در کشوری زندگی کنند که در آن هم جنس بازان و شیطان پرستان و طرفداران اسرائیل نیز اجازه تأسیس روزنامه و حزب و کاندیداتوری برای پست‌های مختلف را داشته باشند. آیا واقعا جالب نیست که چنین کسانی از ابتدا گردانندگان جنبش سبز خط امامی بوده اند؟

آیا واقعاً از مجلس خبرگان نباید انتظار داشته باشیم که از نحوه‌ی مدیریت مجمع تشخیص مصلحت نظام برائت جسته و با یک تصمیم انقلابی مسیر کشور را مجدداً به سوی معیارهای اسلامی بازگردانند؟

پی نوشت

به گفته مشاور وزیر اطلاعات «مهم‌ترین عنصر نفوذی منافقین در ستاد میرحسین، اردشیر امیر ارجمند است که اخیرا به خارج از کشور متواری شده و مدتی در استراسبورگ فرانسه و بعد پاریس مستقر شد. مادر و برادر این شخص از اعضا و سمپات‌های منافقین هستند.»
همچنین در خبر دیگری می‌خوانیم: «خواهر بزرگ اردشیر امیر ارجمند، نازی کارمند حزب رستاخیر و لیلی امیر ارجمند از بستگان نزدیک وی منشی فرح پهلوی بوده است.»